Namibië - USA

Lieve vrienden, deze nieuwsbrief begint in Namibië omdat we daar de laatste keer geëindigd zijn. Windhoek is een moderne stad die van alle gemakken en luxe voorzien is maar we zagen ook de armoede in een township.

Na een week of wat ben je uitgekeken op en in Windhoek en lokken de gebieden die er buiten liggen. Je kijkt dan eens om je heen en ziet dat er op enige afstand (370 - 420 kilometer) een tweetal steden aan zee liggen die de moeite van het bezoeken waarschijnlijk waard zijn.

De eerste stad waar we (twee keer) heen gaan is Swakopmund, een oude havenplaats aan de Zuid-Atlantische Oceaan. De reis er naar toe duurt ongeveer vier uur en gaat voornamelijk over de Kalahari Highway. Deze “Highway” is een tweebaansweg weg waar de natuur voortdurend veranderd. Van groene bomen en struiken naar droge bush, en van lage struiken naar de Namib woestijn. Er wordt op deze weg behoorlijk hard gereden en er gebeuren (er staan veel kruizen) kennelijk veel ongelukken.

De weg gaat door twee kleine typisch Namibische dorpjes waar de hulpverleners paraat staan. Geen helikopters of zo maar gewoon een wat verouderde ziekenauto die er wel even over doet om bij een ongeval te komen. Een zwaargewonde heeft volgens ons weinig kans om een ongeluk te overleven. Wij hebben deze highway, zonder ongelukken, in totaal drie keer gereden. Wel genoten we iedere keer opnieuw van het wisselende landschap en de dieren die je er (soms) tegenkomt. We zagen o.a. giraffe's, apen, wilde varkens, diverse soorten bokken en struisvogels.

Na een rit van 4 uur, waarvan het laatste uur door de zanderige/woestijnachtige omgeving omgeving van de Namib woestijn, moeten we stoppen bij een roadblock. We zien deze roadblocks meer bij de wat grotere steden en vragen ons iedere keer weer af wat er zoal gecontroleerd wordt. Het is ons niet duidelijk (en het zal ons ook nooit duidelijk worden) want je stopt, en vervolgens zwaait iemand in een uniform zittend op een stoeltje naar je en dat is het teken dat je door mag rijden.

Ons hotel, dat direct aan zee ligt, grenst aan een prachtige nieuwbouw wijk met gigantische huizen. Van deze huizen is er niet een hetzelfde en de een is nog mooier dan de andere. Gezien de namen op sommige van deze huizen worden er ook een aantal verhuurd maar er wonen over het algemeen Namibiërs in.
We stappen vanuit onze hotelkamer via het terras zo het strand op en lopen langs en in de zee. Was de temperatuur in Windhoek rond de 40 graden hier aan zee is het een graad of 28 en dat ervaren Erna en ik als een regelrechte verademing, heerlijk!

Swakopmund ligt aan de monding van de rivier de Swakop, een meestal en ook nu droge rivier. De stad wordt omgeven door de eerder genoemde Namib woestijn. Het is een kuststad en heeft vanwege het verleden een uitgesproken Duits karakter. Dat zie je o.a. aan de straatnamen, Kaffee und Kuchen, Konditorei, Zimmer frei, usw. usw. Ook wordt er (nog steeds veel) Duits gesproken door de blanke inwoners. Om het oude stadsgedeelte heen is een moderne badplaats verrezen met prachtige stranden, hotels, palmbomen en prima (goedkope) restaurants. Daardoor is Swakopmund een populaire vakantiebestemming onder mensen uit Windhoek en Zuid -Afrika. Erna en ik genieten van de vriendelijke mensen die je overal in Namibië tegen komt, de oude stadskern, het strand, de zee en niet te vergeten de aangename temperatuur t.o.v. Windhoek.

Na drie dagen Swakopmund keren we terug naar Windhoek. We hebben natuurlijk ook de verantwoording voor een huis en drie honden waarvan de eigenaar ons verzekerde dat de honden zonder probleem een dag of zes alleen konden zijn. Wij vonden dat veel te lang en hebben dat maximum gehalveerd.

Het huis waar we oppassen is (zoals alle huizen in Namibië) behoorlijk beveiligd. Alles is ommuurd en de muren zijn voorzien van vier draden met schrikdraad waar ook alarm op staat. Verder zijn er overal safety,- doors en windows aangebracht. Het hele huis is ook voorzien van een alarm installatie. Natuurlijk maken de drie (buiten) honden ook deel uit van de beveiliging. In het huis zelf zijn op een aantal strategische punten emergency knoppen aangebracht. Wij kwamen tot de ontdekking dat deze knoppen ook daadwerkelijk functioneerde. Ik was in een kamer en dacht dat deze emergency-knop de lichtschakelaar was een drukte erop…..het licht bleef branden maar vijf minuten later stond er een bewapende beveiliger in de tuin om te kijken wat er aan de hand was.

Tijdens onze afwezigheid hebben de honden een container met voor minimaal zes dagen hardvoer en voldoende vers water. Mocht het water op raken dan drinken ze uit het zwembad, iets waar ze aan gewend zijn. Natuurlijk zijn ze blij als we terugkwamen maar we hadden, vanwege het feit dat ze meer dan voldoende eten en drinken hadden, gelukkig ook de mogelijkheid om (ver) buiten Windhoek te kijken.

De tweede stad waar we heengegaan zijn was Walvisbaai, een stad aan zee zo’n 40 kilometer ten Zuiden van Swakopmund. Het is de belangrijkste havenplaats van Namibië en wel zo belangrijk dat deze havenplaats pas vier jaar na de onafhankelijkheid door Zuid Afrika aan Namibië werd teruggegeven. De in Walvisbaabaai gevestigde vis-industrie is een belangrijke bron van inkomsten voor het hele land.

Walvisbaai was vroeger een Duitse enclave en zoals in alle grote steden in Namibië is dat ook nu nog steeds goed waarneembaar. Het lagoen waar Walvisbaai aan ligt herbergt grote aantallen vogels van diverse pluimage. Wat ons met name opviel waren de prachtig ranke Flamingo's en de machtige Pelikaan-vogels.

Ook hier staat ons hotel staat direct aan het strand en is prachtig. Vlakbij het hotel bevindt zich de boulevard met de hierboven genoemde vogels. Naast ons hotel is een goed en betaalbaar restaurant (The Raft). Het restaurant staat op palen in zee en is via een loopbrug bereikbaar. Binnen is het een gezellige boel met een prachtig uitzicht op zee. Er zwemmen zelf zeehonden op zicht afstand in het lagoen en de zonsondergang is fascinerend. Ook het geserveerde eten en drinken is prima in orde (vooral de prijs, haha) dus al met al een heerlijke avond in een mooie omgeving.

Op zondagmorgen rijden we wat rond in de richting van Swakopmund. We zien links van de weg een nieuwe wijk met honderden kleine huisje die de townships vervangen. Verder rijdend komen we ongewild in een echte township. Het is hier een drukte van belang en overal is handel langs de straten. Het is zondag en we zien in de wijk een aantal kerken die net uitgaan. De mensen zien er keurig en kleurig gekleed uit en tot onze verbazing staat er een man in een keurig pak “open en bloot “ in de straatgoot te plassen. Kennelijk was er geen toilet in zijn kerk dus……..

We rijden de wijk uit en gaan verder langs de kustweg (zee, strand, weg, duinen) naar een plaats waar je op een quad (met gids) de duinen in kan gaan. Het lijkt ons wel wat en na een minuut of 10 komen we op het verhuurpunt aan. Erna bedenkt zich en ik probeer haar over te halen toch mee te gaan maar ze blijft resoluut nee zeggen. Erna blijft achter en ik ga met een man of acht anderhalfuur de duinen in. Deze duinen zijn op sommige punten 100 meter hoog en er is er een van rond de 325 meter en soms aardig steil. Het doet het kind in mij weer boven komen, wat een rit. Achteraf is het goed geweest dat Erna niet meegegaan is…..het was een verstandige beslissing van haar om nee te zeggen.

De duinen zijn kurkdroog en warm dus er groeit (bijna) niets. Wat er wel groeit is een bijzondere woestijnplant de “Welwitschia Marabilis”. Deze woestijnplant, dIe beschermd is, kan tot 2000 jaar oud worden. Toch schijnen ze, ondanks dat het een beschermde soort is, meegenomen te worden.

We keren na vier dagen Walvisbaai terug naar Windhoek en gaan nog een keer terug naar Swakopmund en verblijven dan in een appartement. We huren het van een van oorsprong Duitse eigenaar dus, “alles von feinste”. Het appartement ligt heel dicht bij zee en het weer is zoals gebruikelijk heerlijk. Dat nodigt weer uit tot een wandeling en een verblijf aan het strand waar de jeugd surft op de golven van de Zuid-Atlantische Oceaan . Ook zien we veel mensen vanaf het strand vissen en natuurlijk hun vangst op het strand “braaien ”. Het is na drie dagen weer tijd om terug te keren naar Windhoek.

Wanneer de eigenaar van ons oppashuis terug keert laten ons nog een keer lekker verwennen in “Hill Top” een prachtig Bed and Breakfast. We kijken uit over Windhoek en dat is vooral ‘s avonds vanaf ons balkon een mooi gezicht waar helaas na twee nachten een einde aankomt.....we moeten terug naar huis.

Op 13 Januari zijn we van Windhoek, via Johannesburg en Londen, naar Amsterdam gevlogen waar we 14 januari tot op de minuut nauwkeurig geland zijn. We zijn van de andere kant van de wereld zonder vertraging naar Nederland gevlogen maar op het stukje Schiphol - Roosendaal ging het toch nog mis en liepen we een fikse vertraging op…..ja hoor, we zijn weer in Nederland!

We zijn een dag of negen “thuis” geweest om allerlei dingen te doen en te regelen. Een van de dingen die bij ons dan op de prio-lijst staat is het ophalen van medicijnen. Jaja ook wij zijn er aan!

Op 23 januari zijn we met de trein van Roosendaal, via Arnhem, naar Düsseldorf vertrokken. Vandaar zijn we naar Berlijn gevlogen. Na een overnachting in de buurt van het vliegveld Berlijn Tegel zijn op 24e januari naar Chicago gevlogen.
Info: We zijn per trein van Roosdaal naar Düsseldorf (enkele reis €18/pp) gegaan, een ontspannen rit met een overstap in Arnhem, totale reisduur 3 uur.
We hebben voor de eerste keer met AirBerlin gevlogen, een prima maatschappij, die alleen vanuit Düsseldorf (in dit geval via Berlijn ) naar Chicago, onze bestemming in de USA vliegt, (retour €340/pp).

Na het ophalen van de huurauto rijden we met behulp van onze, tegenwoordig onmisbare satnav, zonder problemen naar ons hotel en zijn de volgende dag in Springfield IL. Rijdend naar Springfield vragen we af hoe we tijdens ons bijna driejarig verblijf in de USA door de 42, door ons bezochte, Staten gemanoeuvreerd zijn. Mijn antwoord is eenvoudig, met de kaart op Erna’s knie kan het “nie fout gaan nie”.

Het was acht jaar geleden dat we voor de laatste keer in de USA waren maar het leek voor ons wel gisteren. Voor de aankomst in ons mooie (oppas)huis voor de komende negen weken waren weer gewend en veel dingen leken alsof we niet weg geweest waren. Dat is prettig want dan hoef je niet “als een aap in een roestig horloge” rond te kijken naar alle dingen die op je af komen en zo typisch Amerikaans zijn. Ook de vriendelijkheid van de Amerikanen is niet veranderd en is, misschien routinematig gezegd, prettig om te ervaren.

We verblijven dus in Springfield de hoofdstad van de Staat Illinois (IL). Deze, voor Amerikaanse begrippen, oude stad is historisch gezien van belang omdat Abraham Lincoln hier gewoond en gewerkt heeft voordat hij tot President gekozen werd. Lincoln is een belangrijke President geweest omdat hij de slavernij heeft afgeschaft. Later is dezelfde Lincoln in een theater in Washington DC door een zekere John Booth d.m.v. een pistoolschot vermoord. Er zijn hier allerlei zaken die aan de periode dat hij hier werkte en met zijn gezin woonde bewaart gebleven. Zo is zijn huis (wat wij bezocht hebben) en de wijk waar dit in staat bewaart gebleven. Deze oude wijk is een State Park en wordt daardoor goed onderhouden. Ook de graftombe van de familie Lincoln hebben we bezocht en staat hier in Springfield op het grootste kerkhof van de Staat IL.

We wonen (tijdelijk) in de buurt van een gigantisch winkelcentrum met tig-winkels waarvan veel met openingstijden (24/7) en allerlei soorten restaurants, variërend van shabby tot chique. De afstand is loopbaar maar de meeste boodschappen zijn hier alleen in het groot verkrijgbaar. Melk, Orange Juice etc. wordt per gallon (3.8 ltr) verkocht en ook andere verpakkingen zijn bijna altijd groot en veel. Zo koop hier je minimaal 12, maar meestal 18 eieren en boter in kilo verpakkingen is heel gewoon, dus lopend boodschappen? Nee dus. We hebben hier tijdens ons verblijf een truck ter beschikking en dat is het aangewezen middel om boodschappen mee te doen. Niet alleen in het grote winkelcentrum in de buurt maar ook in de stad is het goed winkelen en zijn er voldoende betaalbare parkeerplaatsen/garages aanwezig.

Saint Charles (onder de rook van Saint Louis) is hier zo’n twee uur rijden vandaan en ligt in de Staat Missouri. In Sint Charles wonen Kees en Kim, vrienden van ons. Wij kennen Kees(je) al zo’n 48 jaar en het is altijd fijn elkaar weer te zien. Kees woont inmiddels al meer dan 25 jaar in de USA en als we in de buurt zijn gaan we altijd even bij hem en Kim op visite. We troffen het nu want we konden bij de viering van zijn trouwdag en verjaardag aanwezig zijn. Ook zijn ze hier een nachtje geweest en hebben we samen wat historische plekken in Springfield bezocht. Het was voor Erna een pechdag want tijdens ons bezoek aan het Lincoln museum maakten we ergens buiten nog een foto en vergaten het fototoestel…..weg dus en ook niet meer teruggevonden. Het vervelendste was dat alle tot dan toe gemaakte foto’s op het toestel stonden en ìk ook bij deze nieuwsbrief (voorlopig) nog geen foto’s kan plaatsen. Moeten we nog maar een keer deze kant op, haha. ‘s Avonds ontdekte Erna nog een pech gevalletje. Ze had nog maar een voor haar verjaardag gekochte gouden oorbel. Ik had dus opnieuw een reden om de cadeautje voor haar verjaardag te kopen. Nou ja we gaan aan het einde van ons verblijf ook nog een paar dagen naar Saint Charles/Louis. Beide steden zijn steden met een rijke historie, waar opnieuw naar uit kijken.

Gisteren, 8 maart, hebben we de verjaardag van Erna gevierd. Ze is 66 jaar “jong” geworden en wat is er dan leuker om symbolisch langs de “de moeder van alle wegen”, Route 66 te rijden? Ik zou het niet weten dus……
Route 66 liep van Chicago naar LA en kwam o.a. door Springfield en ging vanaf hier in zuidelijke-westelijke richting naar Saint Louis om vandaar min of meer in westelijke richting naar LA te gaan. Van de originele Route 66 zijn nog slechts gedeeltes over. Wanneer je die gedeeltes volgt kom je door allerlei kleine dorpjes en stadjes waar de tijd heeft stil gestaan. Sommige hebben 50 andere weer 200 tot 300 inwoners. Veel van de glorie dagen (toen Route 66 er nog doorheen liep) is helaas letterlijk en figuurlijk vergaan. Toch zijn er ook gemeentes die hun best doen om er nog iets van te maken of te behouden want jaarlijks volgen heel veel mensen (gedeeltes) van Route 66, die voor de liefhebber ook per fiets te rijden is. We hebben gedeeltes van Route 66 al gereden in New Mexico, Arizona en California dus vonden het leuk om het hier in de buurt van Springfield ook te doen. Het was prachtig weer en we heb hebben samen al cruisend genoten van een bijzondere (verjaar)dag met als afsluiting een bezoek aan een langs Route 66 gelegen typisch Amerikaans Steak House.

Tot zover deze nieuwsbrief uit Springfield IL.